Misja rangi D - Eskorta

Pani Sekretarz poprawiła okulary sprawdzając dla was zlecenie, po czym przytaknęła. To będzie nadawało się idealnie dla was. Normalnie powinien zająć się tym osobiście Kage ale, że jak zawsze gdzieś zniknął... Co poradzić? Mimowolnie jednak zacisnęła rękę z taką siłą, że usłyszeć można trzaskanie kościami.
Etto. Zatem, przydzielam wam misję eskorty koleżanki, córki lorda feudalnego do jej siedziby. Nie spodziewamy się żadnych kłopotów, lecz pan Fedualny jest bardzo ostrożny. Oczywiście macie służyć wszelaką pomocą jaśnie panienki, jeśli usłyszymy jakąkolwiek skargę, to odbije się to na reputacji wioski, przez co i na was. Czego wam nie daruję, bo zbyt ciężko tyram by ktoś mógł to zaprzepaścić.
Czy długopis, który trzymała w rękach właśnie pękł? Sekretarz powinna zrobić sobie wolne... Zdecydowanie.

Nagroda: 300 Ryu
Reputacja: ?

Spacerując po obrzeżach wioski zapragnąłem posmakować czegoś nowego. Dawno mnie tu nie było stąd pomysł skosztowania jakiegoś wymyślnego dania. Trochę się na kłopotałem z odnalezieniem przyzwoitej budy, która nie była speluną żuli i innego plugastwa. Tam co najwyżej w mordę bym mógł dostać, a kto wie może i za to bym musiał zapłacić. Gdy w końcu znalazłem lokal, który nie odstraszał smrodem i wyglądem sięgnąłem do kieszeni sprawdzając stan portfela. Jakże się nie miło zaskoczyłem, gdy wertując jego każdy zakamarek z łzami oczach i burczącym na samą myśl o jedzeniu brzuchu, portfel był tak pusty, jak wysuszona do cna butelka żulowskiego trunku zwanego "wisienka". Wzdychnąłem i ruszyłem w kierunku siedziby kage, gdzie jak mi się wydawało przydzielane były misje.
Samego kage nie zastałem, a to ci nowość! Z kolei pani sekretarz w najlepszym humorze nie była. Cóż zapytać jej się mogę, przecież mnie nie zabije za jedno czy dwa pytania, a kto wie może jestem jej wybawicielem? Znów bawimy się w bohatera Yanek? Przecież wiesz, że ratowanie kobiet w twoim przypadku źle się kończy. ~ Przyszedłem - i tu usłyszałem mimowolne ruchy kosteczkami sekretarz ~ po misję - już z mniejszym przekonaniem. To chyba nie najlepsza pora.
Gdzieś cała frustracja i gniew musiała znaleźć ujście i pech chciał, że w tej chwili pod ręką była moja skromna osoba. Nie narzekałem, choć eskorta jakiegoś szczyla średnio mnie interesowała. Z kolei pusty portfel i chęć poznania czegoś nowego w tej wiosce przezwyciężyło początkową niechęć. Dźwięk łamanego pióra wyciągnął mnie z przemyśleń i sprowokował, nakazał do wypowiedzenia tych słów. ~ Włos jej z głowy nie spadnie. Możesz spać spokojnie. Postaram się wypełnić jej każde polecenie, oczywiście w miarę rozsądku. - nie wiedziałem, czy ostania adnotacja nie przekreśliła szans na wykonanie tej misji. Nie miałem jednak zamiaru wachlować jej czy trzymać parasolkę bo uwaga dzisiejsza pogoda przekracza o 2 stopnie jej dopuszczalną normę i bla bla bla. Tak więc czekałem na rozwój wydarzeń. Czy zostanę wyrzucony za drzwi, czy też może dowiem się gdzie panna migotka czeka i udam się do krainy pana feudalnego.
I w ten jakby znikąd, za moich pleców, dobiegło pukanie do drzwi.

Zrzuciła z siebie czarny płaszcz, a maskę odłożyła na półkę w swoim pokoju. Westchnęła pod nosem, wciąż powracając myślami do rozmowy z Liderem Korzenia. Musiała podjąć się misji, której wcale nie chciała brać. Zbyt łatwo ulegała jego rozkazom, lecz jak mogłaby mu się sprzeciwić? Dorastała u jego boku, odkąd sięga pamięcią. Spakowana oraz przygotowana wyszła z mieszkania, zamykając za sobą drzwi na klucz. Zbiegła ze schodów, a następnie skręciła w wąską uliczkę, która była najszybszą drogą do budynku administracyjnego. Po dosłownie pięciu minutach spokojnego marszu weszła do środka. Chwilę potem stanęła przed wielkimi, drewnianymi drzwiami, które dzieliły ją od podjęcia się zadania. Choć miała wielkie wątpliwości co do tego, złapała za klamkę i z delikatnym skrzypem uchyliła delikatnie drzwi. Ku jej wielkiemu zaskoczeniu w środku ktoś już był. Dobrze się przyjrzała nieznajomemu, który właśnie zgarnął jej misję sprzed nosa — Witam — dodała, przenosząc wzrok na Panią sekretarz — Ja w sprawię misji eskorty, ale widzę ktoś mnie już ubiegł. Mam nadzieję, że nie będzie to problem, prawda? — uśmiechnęła się do nich i zalotnie zarzuciła włosami.

I weszła ona. Ta piękność, która będzie śnić mi się po nocach. Lekko zadziorna, dająca do zrozumienia, że nie będzie z nią łatwo. Jej spojrzenie zmiotło mnie z nóg. Anielski głos rozłożył na łopatki. Zapach zapamiętam do końca życia. Poruszała się z gracja, wdziękiem. Jej rzut włosami będzie śnił mi się po nocach, o ile w ogóle trzepoczące serce na to pozwoli. Marzenie każdego faceta! Okładka playboya! Taka właśnie była córka pana Feudalnego. (xD)
A omijając wstępny żartobliwy początek. Misja miała swój atut jak i ogromną wadę. Atutem była zapewne nie tak dawno upieczona 18. Fiu fiu... Takie towarzystwo jest zawsze mile widziane stąd brak moich sprzeciwów odnośnie współpracy nad "córeczką". Skoro już o niej mowa.. tak ona była zupełnym antonimem słowa zaleta. Jest szybsza niż światło bowiem nim się zorientowałem kto robi tyle hałasu już jakiś lep przykleił się do mego ramienia. Pytanie brzmi czy bawić się w gierki, czy też zachować się tradycyjnie. Spojrzeć prokuratorowi prosto w oczy i rzec, że nie miało się z nią nic wspólnego. Takie tam dylematy rodzicielskie. Póki co pobawmy się, ale nie przeciągajmy struny zbyt mocno. ~ Ach moja droga księżno. Ludzie tu zebrani nie są godni wysłuchiwania twoich słów. Nie szpeć sobie języka, który w przyszłości będzie prawem na tych ziemiach - tu puściłem niezauważalne dla małej oczko w kierunku towarzyszki. Tak mała po prostu miała zamknąć mordę, ale jak to mówią. Osraj ludzi tak by się jeszcze z tego cieszyli. Więc srałem dalej.... ~ Spójrz tylko na nich. Są zażenowani. Wyczuwają swoją słabość, wiedzą, że nie dorównują Ci do pięt! Ba już samo porównanie z twoją osobą jest czynem niegodnym! Tak więc spocznij wygodnie w karecie, a ja zajmę się resztą. - Kończąc wręczyłem panience kwiatek, który prędzej znajdował się w okolicznym wazonie.
Skoro małą miałem z głowy mogłem przejść do omawiania szczegółów. Domyślałem się, że udawanie księcia jest rozwiązaniem bardzo, ale to bardzo krótkoterminowym. Prędzej mnie chuj strzeli, niż będę ciągnął do końca misji tą bajeczkę. Póki co poziom zażenowania był podwyższony lecz stabilny. Bądź dla innych tym czym od Ciebie oczekują. Ta sentencja jeszcze mnie trzymała lecz nie na długo. W końcu nie jednej dziewczynie będę towarzyszył.
~ Wybacz mi grubiaństwo, ale to chyba było jedyne rozsądne wyjście w oczach małolaty. Nie uśmiecha mi się zabawa w pana och ach. To jest zdecydowanie nie moja rola. Jestem Yanever, samo Yan wystarczy. - uśmiechnąłem się pomagając wrzucić toboły smarkuli do powozu. To będzie niemożliwa podróż.

Mitsuki jako osoba dobrze wychowana, chciała się przedstawić jej nowemu partnerowi. Jednakże, w tym samym czasie usłyszała za sobą jakiś hałas. Odwróciła się i ujrzała wówczas młodą, rozpieszczoną i drżąca ryja smarkulę, która już składała zażalenia, a przecież jeszcze misja się nie zaczęła. Czuła, że podczas całej tej podróży będzie zaciskać zęby, by nie zabić kogoś, kogo miała chronić. Szybko jednak zmieniła zdanie, gdy młoda dziewczyna przykleiła się do faceta i zaczęła mówić coś o przeznaczeniu, trochę ją to rozbawiło, bo czuła, że to jednak on będzie mieć przerąbane. Ku jej wielkiemu zaskoczeniu, Yanek nie dał się sprowokować i przyłączył się do zabawy z nieletnią. Uniosła brew, krzyżując dłonie pod biustem, wciąż milcząc. Kiedy mała słodka żmija skierowała swe słowa do dziewczyny, ta drgnęła ze złości. Przepraszam, te słowa skierowane były do niej? Zaśmiała się pod nosem i spojrzała na nią z góry — No to na co czekasz? Walizki same się nie wrzucą. Masz pięć sekund, zanim odjedziemy bez Ciebie. Chyba że wolisz całą podróż przespać uwięziona w koszmarze — Uśmiechnęła się paskudnie, a przez chwilę wydać się mogło, że jej oczy aż błysnęły czerwienią. Mimo to odpuściła i wzięła te przeklęte walizki, choć ciśnienie jej wciąż skakało. Wrzuciła pierwszą walizkę i usłyszała szczęk, czyżby jakaś walizka się otworzyła? Ojej, na pewno zrobiła to niespecjalnie! Gdy wrzucała drugą, Pan ''książę z bajki'' postanowił jej pomóc. Zerknęła na niego, nie przerywając swej czynności — No pewnie. Ty bądź jej księciem, a ja służącą — historia niczym wyciągnięta z ''Kopciuszka''. Jednak ona nie miała zamiaru bawić się w jakieś głupie gierki dziewczynki, która miała za dobrze w dupie. Jak oni wychowali to dziecko? Westchnęła pod nosem, gdy włożyła do pojazdu ostatnią walizkę — Mitsuki — wyciągnęła rękę w kierunku Yanka, by się z nim przywitać, jak wcześniej to planowała. Gdy zerknęła na małą wiedźmę, uśmiechnęła się — Możemy już ruszać? - Dodała głośno — By skończyć tę misję jak najszybciej — tu mruknęła pod nosem zażenowana.

Na szczęście dwójki Geninów, młoda dama aka księżna ze bajki nie dosłyszała szyderczych słów Mitsuki. Oj a oczy pani sekretarz oznaczały przerażenie (KOGO ONA PUŚCIŁA NA TĄ MISJE). Ale dziewczynka była zbyt zajęta rozpływaniem się w ramionach Yanevera by przejmować się jakimś plebsem! Wsiadła do karocy, unosząc wachlarz i zasłaniając wielkie wypieki na twarzy. Oh prawdziwy Gentalman, jednak tacy nie wyginęli... Cóż mówić więcej? Powóz ruszył a wy wraz z nim, jako eskorta jej wysokości. Zagadała do was jako pierwsza złotowłosa, trzymająca za lejce cztery konie od karety. Radziłabym uważać, ta damulka potrafi zamienić w piekło dosłownie każdą podróż. Mówiąc to wytknęła deliaktnie język z uśmiechem i mrugnęła do towarzystwa. Jej słowa okazały się prorocze bo właśnie wystawiła łepek za okno powozu. Szybciej się nie da? Ej ty tam! Palcem wskazała na Mitsuki. Zrób coś pożytecznego i skocz mi po mrożoną kawę! (Tak kochani, byliście już dawno poza obrębami wioski) A ty przystojniaczku! Zaśpiewaj mi jakąś balladę, bo robi się nudno.

Kryzys przyszedł szybciej niż się spodziewałem. Chyba nie do końca wiedziałem na co się pisze. Szczęście w nieszczęściu nie miałem tak źle jak Mitsuki. Ta raczej na równie szczęśliwą nie wyglądała. Miałem tylko nadzieję, że nie wybuchnie i to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Mała księżniczka widać ma jakiś kompleks i chyba pójdę tą drogą. Jaką? A to wyjdzie w praniu. Nawiasem mówiąc nie miałem zamiaru śpiewać. O to, to nie. Może, gdyby panienka miała, a sami wiecie.
~ Czy to przypadkiem nie umiejętność kobiet, uwodzić mężczyzn swym anielskim głosem? - odparłem, samemu sobie dziwiąc się doborowi słów. Może trzeba zastosować słynną metodę - odwróć kota ogonem. A właśnie panienko, skoro masz czasu pod dostatkiem, może opowiesz nam co Cię sprowadzało do naszej skromnej wioski? - byle tylko ją czymś zająć!

Mitsuki choć siedziała spokojnie, to w środku obmyślała plan jak pozbyć się dziewczyny w trzech krokach. Mimo to, próbowała się uspokoić i odprężyć, ponieważ musiała jednak bezpiecznie damulkę odwieźć. Czemu to akurat jej trafiła się taka misja? Czemu nie mogła znaleźć czegoś odpowiedniejszego? Spoglądała rzez okno, patrząc jak oddalają się od miasta. Miała nadzieję, że oczarowana Yankiem nie będzie już ją męczyć - nawet nie minęły dwie minuty, a ta już otworzyła jadaczkę w jej kierunku. Wyprostowała się i uniosła brew, zacisnęła pięść - Ja ci zaraz dam mrożoną kawę! Sprawię, że połkniesz nie tylko napój, ale i filiżankę - uśmiechnęła się potulnie - Jak sobie życzysz - nachyliła się, a jej oczy zmieniły barwę na krwista czerwień. Spojrzała dziewczynce w oczka, powodując, że jej powieki powoli zamknęły się ze zmęczenia. Gdy mała zasnęła, odetchnęła z ulga i rozsiadła się na wygodniej - Dlaczego nie wpadłam na to od razu - przetarła oczy ze zmęczenia, naprawdę zaczynało ją to wszystko irytować - Możesz objąć naszą małą dziewczynkę, by przypadkiem nie zrobiła sobie krzywdy podczas tej szaloonej jazdy - mruknęła pod nosem, wracając do ponownego obserwowania otoczenia.

Po jakże ''bajecznym'' koncercie, nastała długo oczekiwana cisza. W takich warunkach Mitsuki mogła pozbierać swoje myśli i przejść na poważnie do zadania. Miała już serdecznie dość małej rozpieszczonej gówniary, która uważała się za nie wiadomo kogo. Panu Yanever rzuciła jedynie gniewne spojrzenie za podsunięcie jej tego głupiego pomysłu - Jesteś z siebie zadowolony? - spytała z lekka ironią w głosie. Chwilę potem westchnęła, jakby to miało pomóc w odnalezienie spokoju. Zamilkła, gdy chwyciła swoją torbę i przeglądała jej zawartość. W końcu mogła przemyśleć, co należy dalej zrobić i jak długo będzie trwać ta podróż. Zaraz po tym wóz się zatrzymał, zdziwiona podniosła wzrok na mężczyznę, a potem sam wyszła z powozu - Nie za szybko na przerwę? - spytała łagodnie, kładąc dłoń na swojej talii.

Jak się okazało, to nie przerwa, tylko próba porwania tego dzieciaka. Oferta była kusząca, zgodziłaby się na nią, lecz wiedziała, że to zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Po pierwsze, jeśli wyjdzie na jaw całe to kłamstwo, ona również zostanie pociągnięta do odpowiedzialności, a tego nie chciała. Jeśli Dowódca korzenia się o tym dowie - a uwierzcie, na pewno się dowie. Będzie miała nie tylko przechlapane na całej linii, to jeszcze gęsto będzie musiała się tłumaczyć ze swojego zachowania oraz to jak spartoliła misję. Żadna z opcji nie wchodziła w grę! Zerknęła na swojego ''towarzysza'' próbując przewidzieć jego zachowanie. Może się zgodzi, a może nie, kto wie?

Uśmiechnęła się delikatnie, zakładając za ucho biały kosmyk włosów. Skrzyżowała dłonie pod biustem i stanęła prosto ale rozluźniona - Tylko  1000 ryu? Sądzę, że ta mała jest więcej warta, niż to co nam oferujesz i co zrobisz, jeśli się nie zgodzimy? Raczej ciężko będzie kontynuować misję znając twoje zamiary. Jesteś tu sama? - rozejrzała się, a wówczas jej oczy przybrały czerwoną barwę. Jeśli gdzieś ktoś stał, zauważy źródło chakry - A ty Yanever, co o tym sądzisz? - wolała jeszcze poczekać na odpowiedź chłopaka, nim zapadanie ostateczna decyzja.

Możecie wierzyć mi lub nie, ale w porównaniu do tej dziewczyny wypadałem słabo. Otóż krakała gorzej niż wrona, lecz mój talent do śpiewu kończył się na chryzantemach złocistych. I brzmią jakby koń szczał na blachę. Może nasza mała śpiewaczka do diw operowych nie należała, ale gdybym to ja "śpiewał" to żul z litości rzucił by mi 2 ziko na "jedzenie".
Z lekkim uśmieszkiem przysłuchiwałem się temu rykowi przypominający bardziej... dobrze już nie koloryzujmy. Na szczęście utwór przerwała czerwono oka koleżanka. Więc to jest ten sławny sharingan. Potężne oczy mogące spojrzeć w przyszłość. Właściwie na tym moja wiedza się kończyła. Wiem również to, że jak się pojawią, to lepiej na nie, nie patrzeć. I tu jest śmieszna spawa. Kiedy ogarniesz, że się pojawią to jest już raczej za późno. ~ Czyżby ktoś był zazdrosny? - Zacząłem lekko drażniąc dzyndzelek towarzyszki. ~ Żartuję, żartuję, ale ja nie mam takiego talentu jak ona - tu wskazałem palcem na śpiącą królewnę. Atmosfera napięta, ale stabilna. Do czasu...
Powóz stop, wszyscy stop. Zmiana planów. Przyśpieszamy nieco akcję. Dziwnie to brzmi po słowach stop... Pitu pitu i bardzo nie moralna oferta. Z pozoru coraz to ciekawiej. Każda sekunda podsycała napięcie. Mitsuki zaczęła jako pierwsza. Przysłuchiwałem się jej oparty w cieniu powozu. Trafiła w punkt. Teraz wypadałoby dorzucić swoje 3 grosze i to całkiem dosłownie. ~ 5 tysięcy i spierdalam. - Piłeczka odbita, problem w tym czy przeszła na drugą stronę.

Kobieta zmarszczyła brwii w prostą kreskę. Upierdliwi Shinobi... Mają szansę zxarobić trzykrotność zysku, nic przy tym nie tracąc i jeszcze marudzą i sięwywyższają!? Dlatego tak niecierpi tej kasty, chodź kiedyś miała okazję doń dołączyć. Jak skończyła? Jako służka! Ale zdolności Henge opanowała do perfekcji... Ja nie zarobię absolutnie nic, będę miała po prostu szlacheckie życie, czy to złe mieć marzenia? Nawet mogłabym szepnąć dobre słówko o was komuś wyżej... Kto wie? Może z marnych shinobi, zostalibyście 10 strażnikami lorda feudalnego? Pomyślcie o tym jak o inwestycji! Uśmiechnęła się promiennie. Miała ich? Oby! No i szambo... Bombki strzeliły. Jak usłyszała zawrotną sumę 5 tysięcy Ryu, to nogi się pod nią ugięły. Dosłownie, bo aż się zatoczyła w tył!
Ile!? Taką sumę to ja otrzymuję po pięcioletniej pracy u tej gówniary!
Nie wygra tego?! ONA!? Ale negocjacje na nic sie nie zdadzą... Ten mężczyzna i kobieta już zdecydwali, raz się żyje... Spojrzałą w portfel a w jej oku pojawiła się wielka łza.
5 tysięcy Ryu... Ale do podzielenia na waszą dwójkę... I zaproszenia na uczty Lorda Feudalnego? Dorzucam ekstra dobre słówko od wspaniałej damy dworu! No i będę na pewno milsza, niż ta zdzira...

Przyjemnie, przyjemnie, ale. Coś tu jednak śmierdziało. Dziwne, dziwne.
Zbyt łatwo, zbyt szybko.
I co gorsza, wciąż nie wiem co Mitsuki o tym sądzi. Nie wiem, bo od razu wyrwało mi się z mej niewyparzonej gęby. ~ Ja chciałem 5 tysięcy, nie wiem co moja towarzyszka, tak więc zabieram to co widzę i uciekam. Życzę miłego dnia! Po tych słowach odbiłem się od karety, lecz chwilę przed tym upewniłem się czy mała wciąż śpi. I raczej tak było.

Kim miałaby zostać? Dobrze zrozumiała? Spojrzała na Yanka i zaśmiała się pod nosem. Dobrze wiedział czego chce i cóż ona mogła teraz zrobić? Podrapała się po głowie, wzdychając ciężko - Będę się grubo tłumaczyć, ale nie chce mi się walczyć z waszą dwójką na raz, ani kłócić - Przejechała dłonią po karku - 5 tysięcy, to bardzo dobra cena. Nie będę jednak tak wybredna jak ten Pan o tutaj. Dasz mi 3,5k i masz mnie z głowy - rzuciła po chwili spokojnie.

Kobieta przerwóciłą się na ziemię a jej oczy były jedną, wielką pustką... 8.5 tysięcy!? Wstała zła! To niesprawiedliwe! Czy oni mają ją za jakąś bogaczkę!? CO TO TO NIE! W tej chwili z lasu wyłoniło się troje bandytów. Jeden z toporem, drugi z maczetą a trzeci z miotłą. Każdy wyglądał groźnie, lecz nikt nie wydawał się być ninja. Jeden, największy i najbardziej umięśniony wyszedł przed szereg, do swojej pani.
Misiaczku! Powaleni są Ninja! Nigdy więcej! To jakieś kpiny!
Mężczyzna rzucił topór, który wbił się w ziemię, spojrzał groźnie I...... Sięgnąl po portfel.
Spokojnie kochanie, jakoś to będzie... Złożymy się i będzie oki, pysiaczku damy radę...
Każdy z bandytów wyciągnął portfele i zebrali się w kółeczku. Po kilku minutach wyszła ta dziewojka, z jej oczu leciały POTĘŻNE łzy.
Macie swoje pieniądze wy... Bandyci wy! Ironia losu? Tak więc, Yanek otrzymał wymarzone 5k a Mitsuki 3.5k... Cóż chcieć więcej? Oczywiście pierwsze to co spojrzeliście, czy to nie oszustwo. Nie, jak najbardziej prawdziwe. Well... A teraz zostawcie nas w spokoju! I zapomnijcie o zaproszeniu na kawkę! Bardziej zdołowanych bandytów, nie mogliście widzieć...

Krótko i na temat. Yanek z gigantycznym uśmiechem wziął to co z pocie czoła wywalczył podziękował za przepiękną współpracę zawrócił na pięcie i ruszył w drogę powrotną.
To była bardzo ciekawa misja!

Wzięła kasę i poszła.

Szczere zdziwienie w oczach panie sekretarz na to jak szybko wróciliście (w końcu parę godzin) i dodatkowo w tej atmosferze?! Od razu wiedziała jedno... Będzie pewnie skarga od pana feudalnego.
No... Jak tylko otrzymam list, że wszystko OK od panienki, to otrzymacie wynagrodzenie. ALBO OPIEPRZ! Bo rozumiem, że nie macie ze sobą pisemnego papierka? Tak myślałam...

Mission Coplete???