Wyspa!

Od ostatniej aktywności Mitsuki minęło kilka dni. Dziewczyna wykorzystała wolny czas nie tylko, by odpocząć, ale również zdobyć cenne dla niej informacje. Będąc niedaleko dwójko nieznanych jej shinobi, podsłuchała jak rozmawiali o ataku na sąsiednią wioskę, przy użyciu summonów. Ktoś przyzwał ogromne zwierzę, które zrównały tamtą wieś z ziemią. Było to dla niej imponujące, zwłaszcza że kiedyś czytała o mitycznych zwierzętach, które zamieszkiwały pewną wyspę. Jednak by się tam dostać i przeżyć, shinobi musiał wykazać się nie tylko inteligencją, ale również dużą siłą. Mitsuki nie wiedziała, czy jednak podoła temu zadaniu, zwłaszcza że na wyspę płynęła zupełnie sama. Kilka dni zajęło jej przygotowanie się i znalezienie sposoby, by tam się jednak dostać. Podziękowała sternikowi za chęć udzielenie jej pomocy, oczywiście płatnej pomocy. Sięgnęła po skórzaną torbę i stanęła przed rozwidleniem - No dobrze, więc którędy teraz? - mruknęła pod nosem, czując, że to jednak nie będzie łatwe zadanie. Czego ona konkretnie szukała? Sama nie wiedziała.

Starszy sternik w czerwonym kubraku i zapaloną fajką z wdzięcznością przyjął sakiewkę z monetami. Przyjrzał się tak samo jak kobieta na wyspę, wyjął fajkę i zachrypniętym głosem rzekł: Panienko gdzie teraz? Wszędzie! Latami przybywam na tę wyspę z ambitnymi i młodymi shinobi, tylko połowa wraca. Szukajcie a znajdzicie, co dokładnie? Możliwe, że śmierć a możliwe, że coś mniej dołującego. Tak więc tymi pozytywnymi słowami Mitsuki musiała pożegnać się z sternikiem i ruszyć na wyspę. Daleko nie zaszła a trafiła na pierwsze rozwidlenie z kilkunastoma ścieżkami w inne strony, każda miała przybite jakieś stare drogowskazy, od innych shinobi chcących pomóc, bądź przeszkodzić młodszym pokoleniom. Które tylko jest prawdziwe...
1. Pustka, Nicość. - Ktoś chyba się spieszył pisząc to...
2. Dżungla
3. Pustynia
4. Spa
5. Groty i jaskinie
6. Bagna
7. Obserwatorium i kurort
8. Same lasy
9. Kaniony
10. Kwiatki, groszki, karmelki i cukierki
11. niewyraźne napisy
12. Góry
13. Złoto
14. ROPUCHY
15. Ogromne monstra! NIE WŁAZIĆ!
16. Plugastwa
17. Kocham Cię Kurosaki!
18. Tak
19. Wszędzie woda...
20. Mgła panie, nic nie widać

Były również trzy ścieżki bez żadnego znaku... Teraz, którą wybrać? Ciekawy początek, nie ma co.

Dziewczyna miała przed sobą 20 drogowskazów i za cholerę nie wiedziała, który wybrać. Intuicja podpowiadała, żeby pójść w stronę ''Tak'', ale czy będzie to dobry wybór? Usiadła na ziemi i chyba minęła godzina, nim... NIE PODJĘŁA decyzji. Ciężko westchnęła pod nosem, nie wiedziała gdzie pójść i co ją czeka. Zaczęło robić się chłodno, a słońce powoli zachodziło. Wstała energicznie i wybrała ścieżkę prowadzącą do spa. Zrobiła kilka kroków i gwałtownie się odwróciła, ponownie stając przed znakiem - Nie, to kuszące..nie mogę - podrapała się po głowie nieco zakłopotana. Jeszcze raz spojrzała na kierunku i wszystkie postanowiła przeanalizować. Pustka była nijaka, prawdopodobnie pusta. W dżungli są robale i pająki! Na pustyni zaś będzie za gorąco, a ona nie chce się pocić jak świnia! No.. ah te spa... Grota i jaskinia nie brzmią tak źle, ale pewnie będzie tak bardzo ciemno i morko... niefajnie. Bagna? No ona butów nie miała zamiar sobie ubłocić! Kurort pewnie drogi, nie stać ją na takie rzeczy — smuteczek zaś w lasach są kleszcze! Kanion jest zbyt duży i rozległy. Za cukierkami nie przepadała, choć zastanawiała się, czy któraś z dróg nie będzie ozdobiona słodyczami, a na jej końcu znajdzie chatkę na kurzej stópce. Zmarszczyła brwi, nie mogąc przeczytać niewyraźnego napisu. Ah, góry mogą być piękne, ale to wciąż góry i pewnie 95% drogi będzie pod górkę. Jedziemy dalej... Mamy złoto, nie ona złota nie lubi, zawsze uważała, że srebro jest o wiele lepsze. Fuj ropuchy? KTO BY CHCIAŁ spotkać obrzydłą, śliską ROPUCHĘ?! Ok tu ja zachęcili, lubi łamać czasem zasady, ale idziemy dalej. Plugastwa odpadają, pewnie spotka tam dziwne rzeczy, jak kolejne robale! Wyznanie miłości w tym miejscu było dziwne, ona tego chłopaka nie znała i też go nie kochała, więc nie widziała powodu, by tam iść. Tak, tak to jest naprawdę zachęcające... już wcześniej o tym właśnie myślała. Woda nie jest zła, ale nie wzięła ręcznika. Hm, w bieganie we mgle też nie za bardzo przypadł jej do gusty - Postanowiłam! - dodała radośnie po kolejnej godzinie stania. Z tych wszystkich opcji droga ''tak'' podbiła jej czarne małe serce! Mitsuki otrzepała spodnie z kurzu i piachu, po czym ruszyła w wyznaczanym przez siebie kierunku. Szła powolnym lecz stanowczym krokiem. Po dwudziestu minutach marszu, zrobiła sobie małą przerwę. Wyciągnęła z plecaka wodę i wzięła kilka łyków.

Wybór TAK, mógł nieść wiele rozczarowań ale również wiele nagród! Zuch dziewczyna, mogła zastanawiać się o wiele dłużej, jak na przykład nad wyborem sukienki na bal. Tak więc szła, a ścieżka poprowadziłą przez las liściasty. Widziała po drodze parę Jeleni i saren, ale również widziała Sowę! Która miała dwa metry wysokości i patrzyła na nią cały czas, obkręcając ciągle głowę, chodź ciało się nie ruszało. Przerażające... Nawet pareset metrów dalej ciągle czuła jej wzrok na plecach! Po kolejnym kroku zachwiała się, kiedy jedno z drzew przewróciło się a ziemia zadrżała. Ryk z gardła wielkiej małpy (4 metry!) wydarł się z jej wielkiej paszczy, która właśnie wyrzuciła w powietrze równie ogromnego Wilka. Zderzył sie on z kilkunastoma drzewami, po czym z piskiem uciekł. Małpa uderzała w swoją klatę i uwaga, wykrzyczała w normalnym ludzkim języku. Nikt nie pokona wielkiego Tak! Ale przynajmniej wiemy co oznaczało Tak! W sumie jak się dziewczyna wycofa to trafi do sowy... Zawsze też mogła przejść obok goryla, bowiem niedaleko było widoczne kolejne rozwidlenie w trzy strony. Już bez drokowskazów.

Droga którą szła Mitsuki była dość dziwna, zwłaszcza gdy na swej drodze spotkała olbrzymią sowę, która nie spuszczała jej z oczu. W sposób jaki obracała głową był dość przerażający, aż młoda kunoichi przeszły ciary na całym ciele. Na szczęście puchacz jej nie zaatakował i bezpiecznie przeszła obok niego. Zatrzymała się na ścieżce, gdy w oddali dostrzegła ogromną małpę i ogromnego wilka. Schowała się za jednym z drzew wciąż obserwując potyczkę między zwierzętami. Małpa wygrała, a ona przypomniała sobie film KING KONG i jak kończą wszystkie niewiasty w tym filmie. Nie bardzo chciała skończyć na jakimś wieżowcu sam na sam z tym gorylem. Powoli i ostrożnie próbowała przejść obok mały niezauważenie, była ogromna, a ona drobna! Miała nadzieję, że czołganie się po krzakach coś da. Jeśli udałoby się jej przejść po cichutku i dotarłaby na to rozwidlenie, to poszłaby w prawo. Dlaczego? A dlaczego by nie? I tak lepsze to, niż sowa czy tamta małpa, która uważała się za nie wiadomo kogo.

Zawsze wybieraj lewą stronę! 90% Ludzi tak wybiera prawda? Zatem Mitsuki wybrała prawą, bo jest silną i niezależną kobietą. Szkoda tylko, że obie drogi były złe, lecz ona nie musi tego wiedzieć! Niech myśli, że intuicja ją zawiodła, bo gdy wykonała krok dalej... Podłoże rozpłynęło się, a ta leciaaała w dół. Żołądek w gardle! Spojrzała w dół (No bo gdzie...) i widziała wody rozciągające się na wiele mil, wyspę żółwią a nawet tyciusieńki kuter, którym przypłynęła! Spadała... Tyle, że bez spadochronu! Pisk przeszył powietrze i nim się zorientowała wielka sowa, którą widziała wcześniej uderzyła w nią z rozpędu pozbawiając tchu, jakby i tak wcześniej mogła oddychać z łatwością... Do lądu było jeszcze ładnych parę kilometrów! Gdy w końcu skupiła wzrok na sowie, dostrzegła, że jej oczy świecą się na wszystkie kolory, jakie mogły przyjść jej do głowy (nawet burgundowy) Sowa zaatakowała! I HYC! Kobieta nie mogła używać swoich jutsu (jeśli zdecydowałaś się użyć) i HYC po raz drugi! twoja noga, tak piękna, zgrabna i jędrna była teraz w ustach ogromnej sowy... Połknęła ją jednym haustem. i HYC! Atakuje po raz trzeci! Śmierć zagląda w oczy, a oczy koloru amarantowego zbliżały się coraz bliżej.

Szła uśmiechnięta, jakby ta droga była najlepszym wyborem w jej życiu. Oczywiście do czasu, bo gdy postawiła stopę na ziemi, ona jakby nigdy nic się rozpłynęła. Jęknęła ze zdziwienia i zasłoniła oczy spadając w dół. Nie chciała patrzeć na swą żałosną śmierć, ale nie mogła przecież tak zginąć! Otworzyła oczy i rozejrzała się. Musiała szybko coś wymyślić - No myśl Mitsuki, myśl - nagle dostrzegła sowę, czyżby jej zbawienie? Nie, jednak nie. Zrobiła w powietrzu fikołka krzycząc z przerażenia, a z jej oczy płynęły strumienie łez. Głupia sowa, głupia droga, głupia wyspa! Gdzie jej książę z bajki, który ją miał uratować? Wyciągnęła z torby kunai do którego przywiązaną miała żyłkę. Rzuciła bronią w skałę, która wbiła się lecz skała w którą wbity był kunai, odpadł. Super, nie dość że zginie od upadku, to jeszcze zgniecie ją kamień. Kątem oka ujrzała, że wielkie obrzydliwe ptaszysko znów się zbliża. O nie, teraz nie da się tak łatwo zaskoczyć. Zrobiła charakteryzując pieczęć do katonu, lecz kula ognia się nie pojawiła i nim się zorientowała, dziewczyna była bez nogi?! What the hell is going on...

To nie mogło dziać się naprawdę, prawda?

Lecz wszystko powoli układało się w całość! Nie mogła wykonać techniki, straciła nogę, oczy sowy waliły tęczą, jej sharingan. Nie miała sharingana, a wszystko wokół niej nagle się rozsypało. Wiedziała, że ta wyspa będzie dziwna, lecz nie aż tak! Wyciągnęła kolejny kunai i wbiła sobie w nogę. Warknęła z bólu, a w jej oczy błysnęły czerwienią. Dyszała, gdy była lekko pochylona, a po jej nodze spływała krew. Wyciągnęła ostrze z ciała i schowała go do torby. Wróciła do miejsca, w którym pierwszy raz ujrzała sowę. Nie miała pojęcia, że takie zwierzęta są wstanie używać genjutsu.

Nooooo tak, i się dziewczę obudziło z objęć Morfeusza! Zamiast jednak porannej kawki z jajecznicą i tostem dostała to! Las, który się palił! Chyba jednak katon, który użyła wcześniej jednak działał... Chyba keke. Przejdźmy dalej do tematu lekcji, otóż Sowa, której dziewczyna zjarała pół skrzydła, właśnie spierdzielała w podskokach między drzewami! Pięknie Mitsuki, po prostu Pięknie. Przeszył ją jednak dreszcz, kiedy poczuła, że coś, lub ktoś ją obserwuje. Król lasu, któremu zjarała pół dżungli? Well Well Well... Przeyebane panienko. Tak czy inaczej tego czego tutaj szukała już nie znajdzie... Bo wszystko właśnie uciekło. Kobieta więc zdecydowała wrócić na cudowną, słodką ścieżkę by ponownie dokonać wyboru, tym razem lepszego?

No cóż, tego raczej się nie spodziewała! Przełknęła głośno ślinę i wyprostowała się całkowicie zapominając o ranie. Powoli zaczęła się wycofywać, aż w końcu odwróciła się na pięcie i uciekła z palącego się lasu krzycząc jeszcze ''przepraszam'' dość piskliwym głosem. Wróciła do drogowskazu nieco zmęczona maratonem. Oparła się o metalowy słupek i wyjęła z torby materiał, którym owinęła sobie nogę. Postanowiła nabrać sił, nim znów wyruszy w podroż.

Po 30 minutach, dziewczyna wstała i otrzepała ubranie z piachu. Spojrzała na znak i tym razem wybrała kierunek groty i jaskinie. Przynajmniej w tym miejscu nic nie spłonie, chyba.

Groty i Jaskinie! Ciekawe dlaczego? Dym z płonących drzew unosił się jeszcze przez kilka kilometrów jej wzroku, ale bywa... Poza tym, że dziewczynę minął kameleon, wielkości domu, czy była świadkiem jak ogromny orzeł, złapał węża, który próbował zaatakować królika... To nie działo się nic ciekawego. No poza tym, że została zaatakowana przez gniazdko os, które spłonęło. Przypadek? Nie sondzem! W końcu wyczerpana, potargana i pobrudzona dotarła do jaskini, w której mogła odpocząć. Klapnęła sobie czterema literami przy wejściu, lecz do jej uszu dopadł syk, który zamroził krew w żyłach.
Kto śmie naruszać moje tyretorium!? Głos odbił się echem w jej głowie, zaś z głębi jaskiń dostrzegła żółte ślepia z pionowymi kreskami.

Trochę się działo, zanim udało się jej dotrzeć do jaskini. Nie spodziewała się, że wielki kameleon przebiegnie jej drogę, a wielki orzeł zeżarł węża, który próbował zaatakować biednego króliczka. Pytacie co wtedy zrobiła? Uciekła, nim pobliskie zwierzęta się i nią zainteresują. Westchnęła, próbując ułożyć włosy do ładu. Otrzepała kurz z ubrania oraz nieco je poprawiła i wyprostowała. Sięgnęła po wodę z torby i wzięła kilka łyków. Przymknęła oczy, by i one mogły odpocząć. Nie spodziewała się, że w jaskini jest ktoś jeszcze. Wyprostowała się ze strachu. Powoli odwróciła się w kierunku głosu i dostrzegła te oczy. Wstała - Przepraszam za najście. Nie wiedziałam, że ktoś tu jest - jeśli spotkała węża, to mogła domyśleć się, co dalej będzie. Pewnie ją zje i tyle ją widziano. Jednak przypłynęła na tą wyspę, ponieważ chciała znaleźć godnego towarzysza i podpisać z nim pakt. Nie koniecznie szukała węża, ale na razie tylko on odezwał się do niej ludzką mową. Było to trochę przerażające, a zarazem imponujące - Wybacz, ale mogę Cię o coś spytać? Widzisz, przypłynęłam na tą wyspę nie przypadkiem. Wiem, że zamieszkują ją różne zwierzęta. Nie ukrywam, że chciałabym którymś z nich podpisać pakt, lecz kompletnie nie wiem jak do tego się zabrać. Może mógłbyś mi pomóc? Oczywiście coś w zamian - była trochę niepewna tego pytania, ale co zaszkodzi jej spytać. Najwyżej zacznie uciekać i przy odrobinie szczęścia uda się jej przeżyć to starcie.

I TY LUDZKA KOBIETO ŚMIESZ MNIE!? WIELKIEGO HAGANAI PROSIĆ O RADĘ?!
Ogromny, takie pierwsze wrażenie dotarło do kobiety, kiedy wielki cień owił ścianę jaskini! Zielony płomień tańczył dziko, sprawiając, że ów cień stawał się coraz większy i nagle...
To ja bardzo chętnie odpowiem!
Kto? Co? Wtf? Z początku nie mogła zrozumieć co się odjaniepawliło... Bo wężyk był tak mały, że jego łepek ledwo wystawał zza trawy przed jaskinią! Wężunio wpełzł na jej ramię, by jego głos trafił od razu do uszu kobiety.
Zatem niech panienka idzie prosto tą drogą, ominie drogowskaz zrobiony z czaszek dla przestraszenia ludzkości przed wielką potęgą Kretoszczurów, potem... Ej mała! Mam bomba pomysł! Podpisz kontrakt ze mną, zobacz jak zrobię tak to wszyscy uciekają w popłochu!
Mówiąc to otworzył paszczę ukazując tycie kły, z których delikatnie skapnęła fioletowa kropelka...
Widziałaś co nie? Robi wrażenie co nie!? I co się tak gapisz na mnie? Jestem wersją miniaturową, gdybym był wielki to byś popuściła! I co, śmieszę cie!? Zaraz zaatakuję cię moim kłem eee, zaraz wymyślę jego nazwę i nie będzie ci tak do śmiechu no!
Wiedziała jedno. Cholernie szybko gadał...

Oho, chyba dziewczyna zdenerwowała kogoś lub coś, co właśnie szło w jej kierunku. I w chwili, gdy miała uciekać, kolejna odpowiedź powaliła ją z nóg — He? - wydała z siebie ogromne zdziwienie. Spojrzała na małego węża, który powoli wspinał się po jej ramieniu. Uniosła brew, spoglądając na niego z góry. Zastanawiała się jak daleko poleci mały gad, gdyby strąciła go pstryknięciem, jak robala. Mały wężyk okazał się bardzo pomocny, lecz nie do końca chciała podpisywać pakt z kimś tak słabym i małym. Podrapała się po głowie nieco zakłopotana, nie wiedząc co mu odpowiedzieć, by jakoś go nie urazić — Ej, ej spokojnie mały zabójco. Przecież nic jeszcze nie powiedziałam! — wąż czytał w myślach jak nic. Musiała dokładnie wszystko przemyśleć — No dobrze, słuchaj mały. Podpiszę z Tobą kontrakt, jak pójdziesz ze mną ścieżką, o której mówiłeś — uśmiechnęła się do niego, gdy to powiedziała. Zasadniczo co jej szkodzi mieć kontrakt z takim małym słodziakiem. Może dzięki niemu nauczy się być towarzyska?

He?! Teraz nalegasz tak? Zobaczyłaś moją wspaniałość i nie możesz się oprzeć co?! Zapomnij teraz ludzka kobieto, chodźbyś błagała na kolanach to się nie ugnę.
Mówiąc to ześlizgnął się z niej, aż poczuła ciarki a raczej łaskotki, wpełzł na skałę zwijając się w kłębek.
]i]Jeszcze Haganai wam pokaże! No dobra dobra nie patrz tak na mnie zgadzam się, jakaś ty natarczywa kobieto! Dobrze, że przynajmniej wygląd masz, ale z twoim ciałkiem i moim mózgiem możemy daleko zajść! A ścieżką po co mamy iść? Tam śmierdzi, otóż to. No nie wytrzeszczaj tak patrzałków swych, tylko już już! Podpisuj pakt![/i] Spojrzał na nią wyczekująco, a jego ślepia wierciły ją na wskroś. Z Sekundy na sekundę niecierpliwił się coraz bardziej, no bo w końcu ile można czekać!? Zaraz zaraz... Przybyłaś tutaj i nie wiesz jak podpisać pakt... Prawda?