Jaskinia

Liczba postów : 214 Płeć :

Kiedy już wkroczysz do tej jaskini poprzez jedno z dwóch wejść, ujrzysz przepiękne dzieło współpracy natury i magii. Z powodu kondensacji wody w powietrzu chakra przeniknęła do niej, tworząc niezwykłe zjawiska krasowe. Stalagmity i stalaktyty zwisające ze ścian pokryte są białym nalotem. Niedaleko wejść leży śnieg, który został nawiany przez wiatr otworami w jaskini. Wejścia wpuszczają nas do dużej groty, z której wychodzi jeden korytarz. Jest to idealne schronienie przed burzą śnieżną. Temperatura jest trochę wyższa niż na zewnątrz, a dodatkowe rozpalenie ogniska jeszcze ją podnieść. Korytarz ciągnie się wgłąb góry, jednak nie wiadomo dokąd prowadzi. Wędrując nim, można utknąć w labiryncie rozwidleń i bocznych, zupełnie ciemnych dróg. Mało kto wie, co kryje się w ciemnym labiryncie korytarzy. Nie tylko ty chcesz się tu schronić przed lodowatym wiatrem, więc dwa razy się zastanów, nim ruszysz na eksplorację tych ciemnych korytarzy.

Liczba postów : 6

Theme

Biała figura przedstawiająca króla, ubrudzona i popękana. Tylko tyle przetrwało, tylko tyle cień zdołał uchronić. Niegdyś najpotężniejszy człowiek na ziemi, wcielony demon. Tak o sobie myślał, jego zgubą okazała się ignorancja... Uratował go przypadek, który lepiej opisać jako przeznaczenie. Biały wąż, nie mniejszy niż zwykła żmija, wstrzyknął truciznę spowalniając akcje serca. Wystarczyło to by, ten poświęcił resztki swojej mocy, by zawrzeć pakt. Utracił moc, władzę, a nawet ciało. Mówi się, że emocje są elementem życia i śmierci, czy to zatem nienawiść utrzymała go przy życiu? Pięć długich lat analizowania swoich własnych błędów, przemyśleń każdej sekwencji ruchów na szachownicy... Ignorancja, pycha i egoizm przemawiają do niego aż po dziś dzień. Nie znalazł bowiem innego ruchu, innej opcji, innego wyjścia. NIC! Nie była to nienawiść, zdecydowanie nie... Była to nadzieja. Nadzieja na ponowne zmierzenie się z rzeczywistością, nadzieja na kolejną partię. Niesamowite jest jak ludzie myślą wyłącznie o tym, by zaspokoić własne potrzeby, by móc funkcjonować. Nazwać można to aktem, którego większość się brzydzi i pogardza, lecz naszego osłabionego mężczyznę raczej to satysfakcjonowało. Były dni, że wątpił w swoje własne działania, w końcu on sam jest po części tylko zwykłym człowiekiem. Zawsze jednak kończyło się na tym samym! Siła w dłoni musiała wrócić, skoro do uszu dobiegł odgłos pękającego pionka. Rozszerzył oczy, doszedł do konkluzji, że nie zmienił się nic a nic. Nadal pragnie tylko w swej prostocie dokończyć to, co zostało napoczęte a niedokończone. Jego dzieło zostało zbrukane, wyzwanie zostało oplute. Teraz jednak czeka go powrót, jego plany ponownie ruszą, biały król znowu stanie na swoim polu! Chichot wydobył się z jego ust, a ciało przeszyły dreszcze. Leżący obok wąż odczuł zmianę nastawienia swego pana. Dlaczego to był wąż? Tego nie trzeba nawet tłumaczyć. Z podartego płaszcza narzuconego na nagie, wychudzone ciało wysunął się kolejny gad postury człowieka. Nacisnął on na ziemię, stawiając mężczyznę do pionu, chwilę potem zamienił się w białą laskę. Błyskawica przecięła niebo, rozświetlając bladą cerę człowieka. Wrak, inaczej nie można go było nazwać... Oczy i uśmiech jednak wskazywały na co innego. Wyszedł z jaskini, jego życie się nie skończyło. Ono się zaczęło. W końcu Uroboros jest wiecznym odchodzeniem i wiecznym powracaniem, przypomina, że w każdej chwili, w każdym zdarzeniu kryją się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W każdym zdarzeniu kryje się wieczność. Każde odejście jest zarazem powrotem. Zatem niech rozpocznie się partia!

Kolejna błyskawica rozświetliła przez krótki moment jaskinię, biały król był w samym sercu groty. Stał samotnie na połówce szachownicy.